مرا هزار امید است و هر هزار تویی

اگر دشوار نبود لازم‌ نبود به آن امید داشته باشیم، بلکه تنها کافی بود انتظارش را بکشیم

یادمه یه فیلمی رو برای کلاس زبان باید پیاده می‌کردیم به اسم GI Jane. یه مونولوگ خیلی جالب داشت اون مربی‌ای که آموزش میداد به نیروهای ویژه آمریکایی که می‌گفت “pain is your friend your ally, it will tell that you’re still alive”

فکر می‌کنم که امید هم همینه، همین امید هم هست که سخت‌اش می‌کنه برای ادامه و البته با شکوه و پر هیبت/عظمت. برای همین هم هست که تاکید داره ”لا تیأسوا من رَّوْحِ الله“، ”لا تقنطوا من رحمت الله“ و این امید انقد سخته که مجبور میشه به رسول‌ش دلداری بده و یادآوری کنه شکوه برداشتن بار غم گذشته رو که ”ألم نشرح لك صدرك؟“ و بدان ای رسول ما که ”فان مع العسر یسریٰ“.

نه مسئله ایمان، که مسئله خدا دشوارترین رویارویی ماست در حال حاضر و چه چیزی برای امید بستن از این‌دشوارتر و بهتر؟ باید با امید قدم زد در این «وادیِ ایمنِ خداپرستی».